بیش فعالی 1

شیوع بیماری بیش فعالی در افراد بین ۱۵-۵ سال حدود ۸% است یعنی تقریبا از هر ۱۰ کودک یک نفر دچار این بیماری است که ملاحظه میشود تقریبا شایع است.

برای تعیین تشخیص بیماری بیش فعالی، پزشک سایر بیماری های دیگر را که ممکن است با تشخیص این بیماری تداخل نماید مانند افسردگی و اضطراب دوران کودکی و نوجوانی و نیز مشکلات خانوادگی افتراق خواهد داد. تشخیص این بیماری عمدتا از طریق اخذ شرح حال و مشاهده رفتار کودک میباشد. در برخی موارد انجام تست های روانشناسی نیز از کودک یا والدین موثر و کمک کننده میباشد.

خطرات اختلال بیش فعالی

1. تصادف و حوادث

افراد مبتلا به بیش فعالی که تحت درمان قرار ندارند در معرض تصادف و حوادث بیشتری قرار دارند و رانندگی های خطرناک در میان آنان بیشتر دیده میشود. تغییر مسیر سریع، مشغول شدن با رادیو و تلفن موبایل در ضمن رانندگی در این افراد بیشتر است که در پی خود خطراتی را در بر خواهد داشت.

2. ابتلا به بیماری های عفونی که از طریق ارتباط جنسی ایجاد میشود

ارتباط جنسی بی محابا و پیش از ازدواج در این گروه از جوانان بیشتر رخ میدهد. عدم پایبندی به ارزش ها و اصول اخلاقی و از سوی دیگر عدم آگاهی از روشهای بهداشتی آنان را در معرض خطر قرار میدهد

3. اقدام به رفتارهای ناخوشایند برای جلب توجه

از آنجائیکه نوجوانانی که فقط دچار بی توجهی هستند و در صحنه درس و نمره نمی توانند خود را نشان دهند، لذا ممکن است برای جبران آن دست به اقدامات نا مناسبی بزنند که به هر طریق ممکن نظر دیگران را جلب نماید.

4. ناتوانی در برنامه ریزی

زمان شروع و ختم درس خواندن، تکلیف انجام دادن، درس ها را دوره کردن، و نظایر اینها. از انجاییکه نوجوان تمایل دارد نشان دهد که مستقل است و وابسته به والدین نیست، کمتر از دوران کودکی از والدین خود کمک می گیرد. با چنین شرایطی نوجوان مبتلا به بیش فعالی ممکن است در برنامه ریزی روزانه دچار مشکل شود. به ویژه این افراد که در دوران دبستان از حمایت و برنامه ریزی درسی از سوی والدین برخوردار و از نظر درسی موفق بودند، ولی ممکن است در دوران راهنمایی که فشار و هدایت والدین کمتر میشود و یا قطع میگردد، افت تدریجی تحصیلی آغاز شود.

درمان

پیش از شروع درمان، آموزش به خانواده در مورد علت و تغییرات سیستم اعصاب در این افراد بسیار حائز اهمیت است. غالبا والدین از دادن دارو خودداری میکنند و نگران عوارض دارو در فرزند خود هستند.

بهتر است به آنان گفته شود که کودکی که دچار کم توجهی است مانند کسی میماند که نیاز به عینک دارد وچشمهایش ضعیف است. کودکی که ضعف بینایی دارد تابلو را چگونه میبیند؟ تار، غیر شفاف و احتمالا غیر قابل خواندن. کودکی که دچار کم توجهی است در توجه کردن به مطالب و محرک های خارجی به همین صورت غیر شفاف است و نمی تواند مطالب را درک کند.

برای اینکه همکاری کودک یا نوجوان در مصرف دارو افزایش یابد میتوان اقدامات زیر را انجام داد:

1. برای خوردن دارو طبیعی رفتار کنیم و اضطراب از خود نشان نده
2. بهتر است اگر والدین نیز دارویی مصرف میکنند به ویژه اگر داروی اعصاب باشد در مقابل کودک خورده شود تا از مصرف داروهای خود احساس شرم نکند.
3. اثرات دارو و فواید خوردن دارو در ایجاد توجه به درس و درس خواندن، به کودک توضیح داده شود.

درمان های غیر دارویی

بهترین اقدام برای این منظور آموزش به آنان برای سازگاری با مشکلات و شرایط زندگی موجود در محیط اطرافشان است.

از سوی دیگر والدین این گروه از کودکان یا نوجوانان میبایست هر چه میتوانند اطلاعات خود را در مورد بیماری افزایش دهند و بیاموزند که با کودک خود چگونه باید رفتار کنند و ویژگی های فرزند آنان چیست؟ فرا گیری این آموزش ها باعث کاهش اختلاف و بگو مگو و درگیری با کودک یا نوجوان میشود.