تعامل
با بیمار مبتلا به آلزهایمر
بیمار مبتلا به آلزهایمر تغییراتی را درروشهایی که خود را به دیگران نشان می‌دهد و نیز راههایی که دیگران را می‌شناسد ودرک می‌کند، متوجه می‌شود. می‌توان با استفاده از ارتباط بیمار ومراقبین آنها را با دیگران تقویت نمود. برقراری ارتباط یعنی:
· تبادل اطلاعات، عقاید وهیجانات.
· فرستادن و گرفتن پیام از دیگران
· ارتباط بخش مهمی از روابط شخصی هرکس می‌باشد. از طریق ارتباط ما احساسات، افکار واحساساتمان را ابراز می‌کنیم وخودرا به دیگران می‌شناسانیم.
· ارتباط بیش از یک شنیدن و گفتن است. نگرش‌ها، تون صدا، حالات چهره وحرکات بدنی همگی درکیفیت ارتباط موثر می‌باشند.
ارتباطات دستخوش تغییر می‌شود
در بیماری آلزهایمر به صور گوناگون ارتباط دچار تغییر می‌شود. فرد مبتلا به آلزهایمر به سختی می‌تواند خود را توسط لغات والفاظ بیان کند ودر فهم صخنان دیگران با مشکل روبرو می‌باشد. کسانیکه با بیمار آلزهایمری ارتباط دارند ممکن است در موارد زیر بروز تغییراتی را متوجه شوند:
· یافتن لغات صحسح با دشواری مواجه است.
· تکرار مکرر لغات آشنا
· اختراع کلمات جدید برای توصیف اشیاء آشنا
· به راحتی سررشته جملات از دست می رود
· سازماندهی منطقی کلمات با دشواری روبرو
است.
· صحبت به زبان مادری ویا خودمانی.
· استفاده از کلمات زشت.
· کمتر صحبت می‌کند.
· بیشتر از ژست‌های غیرکلامی استفاده می‌کند.
به یاد داشته باشید که شرایط فیزیکی وداروهای مغزی مقداری ارتباطات فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در صورت مواجه با چنین تغییراتی بهتر است با یک پزشک مشورت کنید.
چگونه گوش کنیم
برقراری ارتباط با بیمار آلزهایمری به حوصله ودرک بیمار نیاز دارد. اول و بیش از همه باید یک شنونده خوبی باشید. هنگامیکه به بیماری در برقراری ارتباط کمک می‌کنید نکات زیر را در نظر داشته باشید:
صبور وحمایت کننده باشید
به او نشان دهید که گوش می‌کنید و تلاش می‌کنید تا گفته‌های اورا بفهمید.
علاقه خود را نشان دهید
تماس چشمی خود را با بیمار حفظ کنید وبه او نشان دهید که آنچه او می‌گوید برای شما مهم است.
آرامش و اطمینان را القاء کنید
اگر بیماری دربیان خود با دشواری روبرو است، به او نشان دهید که تلاش او خالی از اشکال است. وی را ترغیب کنید تا بیان افکارش را ادامه دهد.
به او فرصت دهید
به او اجازه دهید فکر کند وآنچه که می‌خواهد توصیف کند. دقت کنید ککه سخنان اورا قطع نکنید.
از انتقاد ویا اصلاح سخنان وی اجتناب ورزید
هرگز به او نگویید آنچه که اظهار می‌دارد غلط است. بجای آن گوش کنید وتلاش کنید مفهوم آنچه که قرار است گفته شود درک نمایید. اگر برای روشن شدن مطلب لازم باشد آنچه که فهمیده‌اید را تکرار کنید.
جر وبحث نکنید
اگر بیمار چیزی می‌گوید که شما با آن موافق نیستید، اجازه دهید همان باشد که او می‌گوید. جر وبحث غالبأ چیزهارا بغرنج تر می‌کند.
حدس بزنید
اگر بیمار کلمه غلطی را بکار برد ویا دریافتن لغت صحصح با دشواری مواجه گردید، به وی کمک کنید تا آن را پیدا کند. اگر منظور اورا متوجه شدید، لازم نیست که حتمأ کلمه صحیح پیدا وبیان شود. در هر دو حالت مواظب باشید که باعث حرمان بیمار نگردید.
بر احساسات متمرکز شوید نه حقایق
گاهی احساسات وهیحاناتی که بخواهند بیان شوند مهمتر از آن چیزهایی هستند که گفته می‌شوند. به احساساتی که در پس کلمات پنهان شده‌اند توجه کنید.همزمان،تون صدا وسایر رفتارها می‌تواند به شما در درک احساست بیمار کمک کند.
حواس پرتی‌های خود را محدود کنید
محل آرامی را برای گفتگو پیدا کنید تا شما دچار اختلال تمرکز نشده و بیمار نیز بتواند بر افکار خود تمرکز داشته باشد.
اورا ترغیب کنید تابر ارتباطات غیر کلامی تکیه کند
اگر فهم آن چیزیکه بیمار سعی دارد اظهار کند براس شما مشکل است. از او بخواهید تا با ایما و اشاره آن را بیان کند.
چگونه ارتباط برقرار کنید
به موازات پیشرفت بیماری، برقرای ارتباط به یک چالش فزاینده مبدل می‌شود. برقراری ارتباط مستمر وحساس حائز اهمیت بسیار است ومهم نیست که چقدر این کار مشکل است ویا تا حد بیمار دچار سردرگمی است. اگرجه بیمار همیشه پاسخ نمیدهد، اما وی هموز از برقراری ارتباط مستمر سود می‌برد. در برقراری با بیمار آلزهایمری انتخاب لغات با دقت باید انجام شود.
خود را معرفی کنید
از روبرو به بیمار نزدیک شوید و خود را معرفی کنید.
بیمار را با نام خودش خطاب کنید
این نکته نه تنها حاوی ادب و احترام است بلکه به بیمار کمک می کند تا نسبت به خود آشنایی پیدا کرده و توجهش جلب شود.
کلمات و لغات کوتاه، ساده وآشنا بکار گیرید.
بیمار را مغلوب درخواست ها وداستانهای طولانی نکنید. مختصر ومفید و مطلوب به هدف صحبت کنید. دربرخی موارد کلمات ضرب المثلی کمک کننده تر هستند.
به آهستگی وروشنی صحبت کنید
به سرعت وشفافیت سخنان خود دقت کنید.
دستورالعمل‌های یک مرحله‌ای صادر کنید
دستورالعمل های خودرا شفاف،ساده وهریک رادریک مرحله بیان کنید.
دریک لحظه یک سؤال بپرسید
اورا مغلوب سؤالات متعدد که در یک لحظه پرسیده شود نکنید.
صبورانه منتظر پاسخ بیمار باشید
ممکن است بیمار به وقت بیشتری برای پردازش سؤال شما احتیاج داشته باشد.فرصت کافی و تشویق لازم برای ارائه پاسخ را به وی نشان دهید.
سؤالات واطلاعات را تکرار کنید.
اگر بیمار پاسخ نداد، یک لحظه صبر کنید ودوباره بپرسید. جملات وکلمات قبلی را دوباره تکرار کنید.
سؤالات را به پاسخ تبدیک کنید.
تلاش کنید بجای سؤال، راه حل ارائه شود. مثلأ بگوئید: “توالت اینجا است” بجای اینکه بگوئید: “ آیا احتیاچ داری به توالت بروی”.
استفاده از الفاظ صحیح
استفاده از الفاظی ماننند “بپر بالا ” بجای “ سوار شوید ” باعث سردرگمی بی جا می‌شود.
خودداری از ضمیر بجای نام
بجای اینکه بگوئیم “بفرمائید این را بگیرید ” بهتر است گفته شود “ بفرمائید این کلاه شما است.”
تأکید بر کلمات کلیدی
بر کلماتی که مهمتر هستند فشار بیشتری زمان بیان آورده شود. مثلأ: “ بفرمادید این چایی مال شما است.”
از کلمات مثبت بیشتر از منفی استفاده شود
بجای اینکه بگوئیم “ آنجا نروید” بهتر است گفته شود. “ اینجا بیاید. ”.
نشانه‌‌های بینایی اراءه کنید.
در خواست خود را با اشاره کردن ، لمس کردن یا شروع کاردربرابر بیمار اعلام کنید.
از امتحان کردن پرهیز کنید.
برخی یادآوری خاطرات مفید می‌باشد اما از بیان آن به صورت: “ آیا یادت می‌آید که ، . . . . ” و یا از بیان اظهاراتی مانند: “ تو باید بدونی که آن کیست “ خودداری کنید.
توضیحات ساده‌ای را ارائه کنید.
از بیان منطق و دلیل طولانی خودداری کنید پاسخ روشن و مختصری را بیان کنید.
مطالب را بنویسید
وقتی که توضیحات کلامی باعث سردرگمی می‌شود آنرا به زبان ساده بنویسید.
بعدأ دوباره تلاش کنید
وقتی بنظر می‌رسد که او توجه نمی‌کند، چند لحظه بعد دوباره اقدام کنید.
با او با عزت و احترام رفتار کنید
از صحبت بی احترامانه ونیز انگار که بیمار درآنجا حضور ندارد خودداری کنید.
از تون صدای خود آگاهی لازم را داشته باشید
· آهسته و شمرده شمرده صحبت کنید.
· تون آرام وموقرانه را پیشه کنید. تون صدای
پائین آرام کننده تر است.
· از سخنان طلب کارانه بپرهیزید ومسائل را آسان
بگیرید.
· از نگرش واحساسات خود آگاه باشید. بطور غیر عمدی، از طریق تون صدا با بیماران ارتباط برقرار می‌گیرید.
توجه ویژه به حرکات بدنی خود بعنوان ارتباط غیر کلامی داشته باشید.
· همواره از روبرو به بیمار نزدیک شوید واز
حرکات تند پرهیز نمایید.
· تماس چشمی را حفظ کنید.
· از وضعیت ایستادن خود آگاه باشید تا مانع از
نشان دادن پیام منفی و بی احترامانه گردید.
· وضعیت چهره دوستانه و مثبتی را نشان دهید.
· از روش های غیر کلامی مانند اشاره کردن، ژست کاری را گرفتن و لمس کردن استفاده کنید.
ارتباط با کسانیکه دچار کاهش شنوایی هستند
برای ارتباط با افرادی که از ضعف شنوایی رنج می‌برند بهتر است نکات زیر رارعایت نمائیم:
· از روبرو به او نزدیک شوید.
· هنگانی‌که با وی گفتگو می‌کنید مستقیم درمقابل
او بایستید.
· توجه بیمار را با صداکردن نامش ولمس کردن
او جلب کنید.
· به آهستکی و روشنی صحبت کنید و از تون
آهسته استفاده کنید.
· از ارتباط غیر کلامی مانند اشاره کردن
وبکارگیری ژست بدنی استفاده کنید.
· اگر بیمار سمعک دارد، اورا برای استفاده از آن ترغیب کنید. وباطری آنرا مرتب چک کنید
ارتباط با کسانیکه دچار ضعف بینایی هستند
برای ارتباط بهتر با بیمارانی که به ضعف بینایی دچار هستند بهتر است نکات زیر را درنظر بگیریم:
· از جاپراندن بیمار اجتناب کنید.
· با نزدیک شدن به بیمار خود را معرفی کنید.
· پیش ازادامه صحبت بیمار را از قصد ونیت خود
باخبر کنید.
· از نوار‌های کاست ویا تصویر بزرگی از مطالب
برای ارائه موصوع استفاده کنید.
· از صداهای بلند یا حرکات ناگهانی پرهیز کنید.
· اگر عینک دارد، استفاده از آن را ترغیب کنید. آن
را تمیز نگهداشته و نمره آنرا چک کنید.
نکاتی برای ارتباط بهتر
· آرام و حمایت کنند باشید.
· روی احساسات متمرکز شوید نه حقایق.
· به تون صدا توجه کنید.
· خود را معرفی کنید و بیمار را بانامش خطاب
کنید.
· به آهستگی و روشنی سخن بگویید.
· کلمات کوتاه، ساده وآشنا بکار ببرید.
· در یک لحظه فقط یک سؤال بپرسید.
· برای پاسخ بیمار فرصت کافی بدهید.
· از استفاده از ضمائر،, اظهارات منفی وامتحان
کردن بیمار بپرهیزید.
· از روشهای غیر کلامی ارتباط مانند لمس کردن
و اشاره کردن استفاده کنید.
· کمک ومساعدت خود را در صورت نیاز پیشنهاد
کنید
· به گونه‌ای صحبت نکنید انگار که بیمار در آن
محل نیست.
· بیمار را درک کنید،صبر وانعطاف داشته باشید.
