نوع نادری از اسکیزوفرنی است که مشخصه آن شروع قبل از سن 12 سالگی است. تصور می شود COS معرف زیرگروهی است با نقش موثرتر عوامل ارثی در بروز بیماری. این بیمار غالبا با ناهنجاری های رشد همراه می باشد.
میزان شیوع COS کمتر از 1 در ده هزار گزارش شده است. شیوع اسکیزوفرنی در 13 تا 18 سالگی به میزان چشمگیریی افزایش می یابد. اسکیزوفرنی در کودکی واجد همان خصوصیات پدیدار شناختی اسکیزوفرنی نوجوانی و بزرگسالی است.
در کودکان COS میزان همزمان ابتلا به سایر اختلالات مانند اضطراب جدایی، بیش فعالی، افسردگی و کم توجهی بسیار بالاست.
در بروز COS عوامل متعددی نقش دارند:
توارث: COS شکل شدیدی از اسکیزوفرنی با میزان توارث پذیری آنها 80% می باشد. در بستگان درجه اول مبتلایان 8 بار شدیدتر شایع تر از جمعیت کلی است. همچنین در دوقلوهای یک تخمکی شایعتر از دوقلوهای دو تخمکی می باشد. متاسفانه در حال حاضر هیچ روش معتبری در شناسایی افرادی که در یک خانواده در معرض ابتلا به این بیماری می باشند، وجود ندارد. همچنین در مطالعات اخیر کاهش بارزی از ماده خاکستری در قشرجلوی مغزی از فرونتال تا آهیانه و شکنج جلوی مغزی و گیجگاهی فوقانی دیده شده است.
نقش عوامل زیستی: در مطالعات بدست آمده شواهد قابل ملاحظه ای از نقش عوامل زیستی ارائه شده است. طبق شواهد بدست آمده در کودکان COS و نوجوانان مبتلا به بیماری اسکیزوفرنی احتمال سابقه ی طرد اجتماعی و روابط ضعیف با همسالان و رفتارهای کناره گیری اتکایی دیده شده است.
همه علائم بیماری اسکیزوفرنی در بزرگسالان در آنها ممکن است دیده شود.
شروع معمولا تدریجی است
پس از شروع رفتارهای غیر عادی ممکن است ماه ها یا سالها ادامه داشته باشد تا کودک شامل ملاک های تشخیص اسکیزوفرنی شود.
این کودکان غالبا از نظر اجتماعی طرد شده و متکی به والدین می باشند.
مهارت های اجتماعی محدود
اختلال در توجه و حافظه
در بسیاری از موارد IQ پایین مشاهده می شود.
اختلال یادگیری
پسرفت عملکردی
توهمات شنیداری و دیداری انتقاد کننده و یا ترسناک ( صدای مریخی ) (کامپیوتر در سرش)
هذیان به صورت هذیان گزند و آسیب، خود بزرگ بینی، مذهبی که غالبا با پیشرفت سن افزون تر می شود.
ایجاد تغییر غیرقابل پیشبینی در موضوع صحبت و بدون معرفی موضع جدید.
کودک مبتلا به اسکیزوفرنی قادر نیست با تفصیل بیشتر و یا اصلاح یا تکرار موضوع مورد نظر خود را روشن کند.
تشخیص به موقع و شروع درمان دارویی طولانی مدت تحت نظر روانپزشک در این کودکان بسیار موثر می باشد.
از جمله داروها، داروهای ضد روان پریشی آتیپیک و داروهای روان پریشی مانند کلرپرومازین (Thorazine) و هالوپریدول (Haldol)، ریسپریدون (Risperidone)، تری فلوپرازین (Stelazine) نیز در درمان مورد استفاده قرار میگیرند. همچنین به تشخیص روانپزشک ممکن است از سایر داروهای مورد استفاده در بزرگسالان نیز استفاده شود.
مداخلات روانی – اجتماعی، با هدف آموزش خانواده و حمایت بیمار و خانواده جزء اساسی برنامه درمان COS محسوب می شوند. در روان درمانی با این کودکان باید به سطح رشدکودک و احساس وی نسبت به خودش توجه داشت. و از واقعیت سنجی کودک نسبت به خودش حمایت کرد. روان درمانی حمایتی و فشرده طولانی مدت همراه با درمان دارویی موثرترین رویکرد درمانی در مورد این بیماری محسوب می شود.
چقدر این پست مفید بود؟
برای ثبت روی هر ستاره کلیک کنید
میانگین امتیازات 4.1 / 5. تعداد رای: 20
تا الان رای نیامده! اولین نفری باشید که به این پست امتیاز می دهید.